Het is al bijna voorjaarsvakantie als ik hoor, dat er een nieuwe jongen in mijn groep 8 zal komen. Zijn ouders gaan verhuizen naar ons dorp en logischerwijs verhuist zoon Sam mee.. Lastig voor hem, denk ik, de laatste maanden van je basisschooltijd ergens beginnen waar je niemand kent, de musical instuderen met vreemden, de uitslag van de eindtoets niet delen met je vrienden, maar met allemaal nieuwe mensen…lastig voor hem.
Ik weet dan nog niet, dat het ook lastig zal zijn voor ons. Voor mij en mijn duo collega. Sam is zelfs de eerste schooldag al niet echt van plan te doen wat ‘men’ van hem verwacht. Hij doet gewoon wat er in hem opkomt. En dat is meestal niet wat er op het programma staat in de klas.
Is de klas muisstil aan het werk, dan praat Sam. Is het de bedoeling om te praten, dan is Sam juist stil. Bij het zingen zingt Sam standaard mee als het niet moet en houdt stijf zijn lippen op elkaar als hij aan de beurt is om te zingen. In de rekenles doet hij gewoon niks. Ik kan hoog springen en laag springen, maar zijn schrift blijft leeg. De taalles verschijnt in hiërogliefen in zijn schrift, zelfs voor een geoefende leerkracht niet te lezen….
Maar dat is nog niet alles. Binnen een mum van tijd heeft hij ook de andere kinderen van de klas tegen zich in het harnas gejaagd. Hij belaagt ze op internet met vervelend gescheld, wist zijn eigen teksten zodra anderen hebben gereageerd en stapt vervolgens naar zijn vader, die via school verhaal komt halen. Veel van de andere kinderen krijgen vervolgens een tijd lang een computerverbod van hun ouders, terwijl Sam gewoon zijn gang blijft gaan. Niet echt een manier om vrienden te maken. In de groep ontstaat keer op keer ruzie…het is om gek van te worden.
Ik stel me tot doel voor de paar maanden dat Sam bij ons in de klas zou zitten hem in ieder geval het gevoel te geven dat hij welkom is en gewoon erbij hoort, maar o, wat blijkt zelfs dat een moeilijke opgave. In het begin lukt het me nog wel, begrip te kweken voor Sam door te vertellen over hoe moeilijk het is om in een nieuwe groep helemaal alleen je weg te vinden. “Het zal wel bijtrekken,” zeg ik. Zo vaak dat ik het bijna zelf geloof…....
Een klus is het. Maar iedere keer dat ik Sam zie, voel ik het: zijn vraag om gewoon van hem te blijven houden. Er voor hem te zijn, hoe dan ook. Om hem niet af te wijzen, hoe hard hij daarvoor ook zijn best doet. Sam doet een appèl op me, ieder dag.
Het blijft lastig deze maanden, maar stukje bij beetje leren we met elkaar om te gaan. Als Sam tijdens de eindmusical een solo zingt, springen de tranen in mijn ogen. Het is gelukt, hij voelt zich veilig genoeg…. Hij hoort erbij! (Dat hij even later achter het decor met veel kabaal een paar ballonnen laat knappen tijdens een scene, vergeten we maar even…..het blijft natuurlijk wel gewoon Sam….)
