Het is even stil nadat een vader van een van de leerlingen zijn zoon heeft vergeleken met een computer. Alle ouders hebben de zoon in het verhaal herkend en denken nu na over hun eigen kind. Waarmee zullen ze hun eigen kind vergelijken?

Ik kijk de klas rond. Bij sommige ouders zie ik langzaam een idee opkomen. Ze kijken aarzelend om zich heen. Dan neemt de moeder van Pip het woord: “Mijn dochter is een piano. Ze kan de prachtigste muziek voortbrengen, maar dat gebeurt alleen als je de juiste toetsen indrukt. Zo niet, dan….”

En opnieuw denk ik: “Ja!”

Pip is gediagnostiseerd met ADHD, in de volksmond: alle dagen heel druk. In werkelijkheid betekent de diagnose iets anders: Attention Deficit Hyperactivity Disorder: een stoornis in het vasthouden van de aandacht die in dit geval ook gepaard gaat met heel druk, ongeremd gedrag.

En wat een geweldige typering geeft haar moeder hier: Pip is een piano. Als je haar juist ‘bespeelt’ brengt ze de prachtigste muziek voort. Hoe waar is dat: Pip is een geweldige meid: spontaan, creatief, sportief en zeer warmvoelend en sociaal.

Maar o wee als er iemand aan de toetsen zit die niet weet wat hij doet. Dan komen er onmiddellijk dissonanten. Is er geen muziek meer te bekennen. Om maar niet te spreken van die keren, dat er iemand langs de piano loopt en eventjes kort een toets aanraakt, zomaar, omdat het kan. Dan is de melodie ver te zoeken. Wordt het lied onherkenbaar. Is Pip de draad kwijt van wat ze aan het doen is en speelt zo maar allerlei ‘random’ muzieknoten.

In het ergste geval raakt de piano ontstemd en moet er een pianostemmer aan te pas komen om er weer mooie klanken uit te kunnen halen. In het geval van Pip betekent dat, dat ze medicijnen gebruikt om te zorgen dat haar piano goed gestemd blijft.

Pip is een piano, zegt haar moeder. En ik denk: mag ik op pianoles?