Nadat ik vanwege het krijgen van mijn drie prachtige kinderen een poosje niet als juf aan het werk ben geweest, krijg ik een baan als invaller op een school voor kinderen met leer-en opvoedingsmoeilijkheden. Ik mag een jaar lang een dag in de week juffen in een groep van 16 beginnende pubers in de hoogste groep. Heerlijk vind ik het! Ik zal ervan gaan genieten, eindelijk weer voor de klas en dan ook nog op een plek die me het meest ligt: beginnende pubers met een “probleemachtergrond”.

Hoe anders wordt mijn gevoel als ik eenmaal ben begonnen. Ik kan met de groep helemaal niets beginnen. Ze doen niet wat ik zeg: ik kan hoog springen en laag springen, maar luisteren: ho maar! Na een halve dag ben ik de wanhoop nabij en start het gesprek met de klas. Wat doe ik fout?

Het antwoord laat niet al te lang op zich wachten. Ik moet gewoon straf geven, net als hun eigen juf, dán zullen ze wel luisteren. Hun juf geeft straf. Straf voor een pen laten vallen, straf voor praten, straf voor een scheet laten, straf voor… je kan het zo gek niet bedenken of er staat een straf op. En dus gaat de groep net zo lang door met al die dingen doen, tot ik het magische woord ‘straf’, heb uitgesproken. En dát is het moment waarop ik weet dat ik het zo niet wil. Desnoods strijd, maar geen straf.

Wat ik wel wil, zijn kinderen die doen wat goed is, die zélf de goede keus maken. Die niet stoppen met kletsen omdat ze anders straf krijgen, maar omdat ze willen luisteren naar wat ik te vertellen heb. Die niet het lokaal afbreken wanneer ik even iets moet pakken op de gang, maar gewoon even doorwerken tot ik er weer ben. Die zelf durven kiezen voor een goede werksfeer en een gezellige klas.

Ik draag in mijn auto een autogordel. Niet omdat ik anders een bekeuring krijg, maar omdat het gevaarlijk is om het niet te doen. Zo wil ik de kinderen die ik lesgeef graag opvoeden: doe wat je doet in de overtuiging dat het goed is.

Een utopie?

Kort na deze dag komt Chris thuis met de woorden: juf De Vries geeft nooit straf, maar ik weet precies hoever ik gaan kan….