Ilse Zegers, moeder van Chris:
Ik houd mijn spreekbeurt over mezelf. Dat was de eerste zin van de spreekbeurt van onze zoon Chris. De spreekbeurt die hij elke keer hield als hij in een nieuwe klas kwam. Chris is 11 jaar en geboren met spina bifida ofwel open rug. Om die reden zit hij in een rolstoel en heeft hij blaasproblemen.
Al vanaf zijn geboorte proberen wij als ouders te kijken naar zijn mogelijkheden in plaats van zijn beperkingen. We kijken wat bij hem past en dat is elke keer weer een uitdaging. Dit proberen we te doen door als een helikopter boven de situatie te gaan hangen en te kijken wat er op dit moment nodig is.
Toen we hem aanmeldden op de school van zijn zussen werd er een gesprek georganiseerd. Zo zaten we op een avond te praten met de intern begeleider en de directeur van de school. In de eerst instantie kreeg ik als moeder het gevoel dat ik mijn kind moest gaan ´verkopen´. Maar al vrij snel merkte ik dat de intenties goed waren: ´We willen als school weten wat we kunnen verwachten en willen met jullie als ouders kijken hoe we zijn schooltijd tot een succes kunnen maken´.
Concreet hebben we een aantal afspraken gemaakt:
- Omdat Chris gekatheteriseerd moest worden, zorgden wij als ouders dat er thuiszorg op school kwam. De verpleegkundige kwam elke dag vlak voor de grote pauze, zodat hij vrij snel daarna naar buiten kon om te spelen. Sinds 2 jaar katheriseert hij zichzelf, dus is thuiszorg op school niet meer nodig.
- De school moest drempelvrij gemaakt worden, dat hebben ze meteen via subsidie van de gemeente aangepakt.
- Er werd door de TSO gekeken of Chris voldoende mogelijkheden had om te spelen op het schoolplein tijdens de pauzes. Omdat Chris van rolstoelbasketbal houdt, hebben ze speciaal voor hem een basket opgehangen zodat hij met vrienden kon basketballen tijdens de pauzes.
- Er werd een rugzak aangevraagd. Uit de rugzak werd een onderwijsassistent betaald die Chris individueel begeleidde. Ze hielp hem met rekenen, deed concentratieoefeningen met hem en leerde hem hoe hij zijn huiswerk moest aanpakken. Later werd de rugzak ook ingezet om extra ondersteuning te bieden tijdens de gymles.
- De rugzak bracht een ambulant begeleider met zich mee. Iemand van buitenaf die meekijkt, adviseert en als klankbord fungeert voor ouders en leerkrachten.
We kijken dankbaar terug op jaren waarin de school samen met ons de uitdaging is aangegaan. Er heerste een open en veilige sfeer waarin we samen op zoek gingen naar oplossingen. De school zag het als uitdaging om te kijken of ze eruit konden halen wat er in zit. Maar vooral zicht te houden op zijn sociaal emotioneel welbevinden. Dat is gelukt! Met wat extra hulp en goed overleg is er veel mogelijk!
En Chris? Hij verraste ons. Hij zorgde er door zijn onbevangen karakter voor dat er open over zijn handicap gesproken werd. Hij bloeide op tot een jongen die zichzelf durft te zijn! Nu zit Chris in groep 8. Hij heeft het advies TL-HAVO gekregen. Hij gaat weer naar dezelfde school als zijn zussen…Hoe zal het gaan? We beginnen weer opnieuw....maar wel met een fijne basis. Kijken naar wat je kunt in plaats van wat je niet kunt!
Chris in z'n rolstoel zien basketballen? http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1380147
